ενα αφιέρωμα στην μάνα απο τον καλό μου φίλο Ντίνο Καλούδη!!

Μια υγρασία, μοναξιά, γύρω σκοτάδι

έξω λιακάδα, μα για μένα είναι βράδυ

και αφουγκράζομαι, ν’ακούσω, μου μιλάς

πάλι το νοιώθω πως σε κάνω να πονάς

~*~*~*~

Πού να καθήσεις? Να ξαπλώσεις? Δέν βολεύει

είσ(αι) ανυπόμονη, ο χρόνος σε παιδεύει

και πώς φοβάσαι απο τώρα μην αλλάξω

οταν θα φύγω, μακρυά σου σαν πετάξω

~*~*~*~

Εχεις κεντήσει στο προσκέφαλο λουλούδια

τ’άσπρα σεντόνια μου γεμάτα αγγελούδια

μήπως ξυπνήσω κάποια νύχτα και φοβάμαι

να με φυλάνε, κι έτσι να ξανακοιμάμαι

~*~*~*~ 

Βάζω μπροστά τη μηχανή

δεν ξέρω που να πάω

γυρίζω πίσω το κλειδί

πάλι στη Γή πατάω

θυμάμε που τραγούδαγε

ακούω τη φωνή της

που έλεγε  «έχει ο Θεός»

μέχρι να βγεί (η) Ψυχή της

© Καλουδης Ντινος – Mönchengladbach   10/02/2009 (Αφιερωμένο)

Η Μανούλα μου