ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ....

ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ….

Είσαι γυναίκα, ζεις στο σήμερα, ζεις την εξέλιξη της εποχής σου.

Ανέβηκες στο θεατρικό σανίδι και δέχτηκες να παίξεις τους ρόλους που σου έδωσε η μοίρα.

‘Ίσως να μην σου ταίριαζαν απόλυτα όμως τους δέχτηκες, και προσπάθησες να είσαι μια καλή ηθοποιός.

Πρώτος από όλους ο ρόλος της συζύγου. ‘Ένας όμορφος ρόλος γεμάτος ζωντάνια, που πριν στον δώσουν τον ονειρεύεσαι, τον φαντάζεσαι υπέροχο, ιδανικό. Όμως όταν αρχίζεις να παίζεις, ενώ στην αρχή σε μαγεύει, αργότερα σε κουράζει, ίσως κάποτε να σου προξενεί και αηδία.

‘Άλλοτε φταις εσύ γι αυτό, άλλοτε ο παρτενέρ σου, πολλές φορές και οι δυο μαζί.

Αρχίζεις να αναζητάς τρόπους να ξεφύγεις, να ελευθερωθείς, όμως οι συνθήκες σχεδόν πάντα σε αναγκάζουν να σκύβεις το κεφάλι, και να προχωράς, χάνοντας λίγο – λίγο το χαμόγελο που στην αρχή είχε ανθίσει στο νεανικό σου πρόσωπο και το κάνει να γίνεται σκυθρωπό να χάνει την δροσιά του να μαραίνεται.

Η καλή ηθοποιός που προσπαθούσε να κερδίσει τα χειροκροτήματα, τώρα αδιαφορεί για την γνώμη και την κριτική των θεατών που την παρακολουθούν.

Δεύτερος ρόλος της μητέρας. Υπέροχος! Η αρχή του σε γεμίζει χαρά αισιοδοξία

Η δύναμη της δημιουργίας κάνει την ζωή σου να μοιάζει παραμυθένια.

Μια αστέρευτη πηγή χαράς αναβλύζει από μέσα σου, καθώς βλέπεις το δημιούργημα σου να μεγαλώνει, να παίρνει ζωή απ΄ την ζωή σου, αργότερα να σου μοιάζει, να σε κοιτά στα μάτια, να νιώθει την παρουσία σου απαραίτητη στην ζωή του, και συ την εξάρτηση που έχει από σένα το ίδιο. Να προσπαθείς να του προσφέρεις όσο περισσότερα μπορείς γιατί η ψυχή σου είναι ολοκληρωτικά δοσμένη σ’ αυτό.

Κάποτε όμως ανοίγει τα δικά του τα φτερά.

Αυτά που του έμαθες εσύ με τόση στοργή, αγάπη και τόσο κόπο, αυτά που έκανε κτήμα του, τα παίρνει και ξεκινά να κάνει τα δικά του πια σταθερά βήματα, εσύ περνάς λίγο – λίγο στο περιθώριο…. Τώρα πιστεύει οtι γνωρίζει περισσότερα από σένα –και ίσως να γνωρίζει- πάντως η λέξη ΠΕΙΡΑ δεν του λέει και πολλά. Κάποτε ζητούσε την συμβουλή σου τώρα… ακούς κάποιο «καλά το ξέρω…» και μια πόρτα κλείνει….. πίσω μένεις εσύ παρέα με την μοναξιά σου.

Είναι βαρύ να βλέπεις ότι περνάς στο περιθώριο….

Αρχίζεις να αναζητάς κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις ότι συνεχίζεις να παίζεις στον ίδιο χώρο με τους άλλους και έτσι πολλές φορές αποφασίζεις να αναζητήσεις τον  ρόλο που θα σε κάνει να βρεις ένα κομμάτι από την χαμένη σου αυτοπεποίθηση, μια παραμελημένη στοργή, μια νοσταλγική τρυφερότητα. Την γυναίκα που μπορεί ακόμα να συγκινεί. Περνούν τα χρόνια , μετράς ρυτίδες, ο καθρέφτης σου ίσως να σταματά να είναι φίλος σου

Αρχίζει να γεννιέται μέσα σου ένας άλλος εαυτός , οι δυό μαζί να συγκρούονται, ο ένας να σε μαλώνει να σε χαστουκίζει και ο άλλος να σου λέει προχώρα, η ζωή σου ανήκει…. Ξυπνάς με τύψεις, τις διώχνεις κατά την διάρκεια της μέρας, σε ξανακυριεύουν την νύχτα και πάλι από την αρχή…

Όμως είσαι γυναίκα ζεις το σήμερα, ζεις την εξέλιξη της εποχής σου…..

Ντόρα Μανατάκη