Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩΡΑΙΑΣ (ποίημα)

Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩΡΑΙΑΣ (ποίημα)

Σαν ήμουνα μικρό παιδί,και ζούσα στον Περαία
είχα μια γειτόνισσα, όνομα Πανωραία
Ήταν νταρντάνα ζηλευτή,ολίγον μουστακάτη
μα είχε, βρε παιδάκι μου, αυτό που λέμε "κάτι"
σα μίλαγε η γλώσσα της επήγαινε ροδάνι
και ξαπλωμένη ήταν πάντα σ ένα ντιβάνι
φορούσε ρούχα πλουμιστά και ρόμπες λουλουδάτες
και έβγαινε τα πρωινά και τάιζε τις γάτες.
πότε δεν είχε παντρευτεί, ήταν γεροντοκόρη,
μα σπίτι της μπαινόβγαινε ένα ξανθό αγόρι
την γλύκα που χει ο έρωτας εμάθαινε κοντά της
και κείνη τον επότιζε όλα τα μαγικά της.
Σουσούμιζε η γειτονιά κι έλεγε "κάτι τρέχει"
μα κείνη αδιάφορα γελούσε... "πέρα βρέχει"
Μια μέρα ήρθε ο μικρός με μια αγκαλιά λουλούδια
και να χορέψουν ζήτησε του γάμου τα τραγούδια
Η Πανωραία είπε "ναι" αμέσως στο μπεμπέκι
και νύφη εις το πλάι του εβρέθηκε να στέκει.
Πέρασαν χρόνια τέσσερα και το ξανθό αγόρι
την Πανωραία άφησε, γι αλλού έβαλε πλώρη
Τις νύχτες οι γειτόνισσες, την άκουγαν να κλαίει
και με παράπονο πικρό στις γάτες της να λέει
" Η προδομένη η ψυχή, εκδίκηση αν δεν πάρει
δεν την χωρά το στρώμα της, μήτε το μαξιλάρι"
Κι έν' ανοιξιάτικο πρωί, φωναξε τον καλό της
πως φιλικά τον ήθελε να ρθεί στο σπιτικό της.
Στο πιάτο έφερε μεζέ να πιούν ένα ουζάκι
και μέσα στα ποτήρια τους, έριξε το φαρμάκι...
Την άλλη μέρα οι γείτονες κατα το μεσημέρι
βρήκαν δυό άψυχα κορμιά, πιασμένα χέρι-χέρι!!!!
ντορα μανατάκη