καλο μηνα !!!!!! και μια ιστορια ...

                  

       Ο κυρ-Παναγιώτης σηκώθηκε όπως πάντα πρωί-πρωί .Δεν αισθανόταν πολύ καλά , μια κακοδιαθεσία, ένας πόνος στο στομάχι, μια ζάλη….Ζέστανε λίγο γάλα, πήρε και ένα ξερό κομμάτι ψωμί, βγήκε από την καμαρούλα του και έκατσε στην αυλίτσα του παλιού μισογκρεμισμένου σπιτιού του μονάχος όπως κάθε μέρα λέγοντας δυνατά της σκέψεις του έτσι και να νιώθει ότι έχει συντροφιά.

      Ήταν χήρος εδώ και οκτώ χρόνια, με μια μικρή συνταξούλα του ΟΓΑ προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα . Περνούσε δύσκολα, τα μάτια του δεν τον βοηθούσαν , τα πόδια του έτρεμαν , τον έπνιγε η μοναξιά του. Οι γειτόνισσες του χωριού του πάντα τον φρόντιζαν ,του έστελναν κανένα πιάτο ζεστό φαΐ . Δεν είχε παράπονο από τους συγχωριανούς του. Το παράπονό του ήταν που δεν έρχονταν τα παιδιά του να τον δουν . Δύο παλικάρια «ίσα με κιά πάνω» , τ’ ανάστησε και τα ‘στειλε στην πρωτεύουσα να σπουδάσουν , να ξεφύγουν από την μιζέρια και την σκληρή δουλειά του αγρότη . Μα έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, ποτέ δεν άδειαζαν να  έρθουν να δουν τον γέρο πάτέρα τους .

        Η λαχτάρα του ήταν πριν κλείσει τα μάτια του να τους δει , να τους καμαρώσει, ν’ ακούσει απ’ τα χείλη τους την  λέξη « πατέρα» για μια ακόμη φορά. Κάθε μέρα είχε καρφωμένο το βλέμμα του στο δρόμο περιμένοντας  και το βράδυ που πήγαινε να γείρει, έκανε το σταυρό του, ζητούσε από την Παναγία να τα έχει καλά , τους έστελνε την ευχή του και γέμιζαν δάκρυα τα θολά γέρικα μάτια του . Η ελπίδα ήταν αυτή που γλύκαινε την πίκρα του και του έδινε κουράγιο για ζωή.

         Ο κυρ-Παναγιώτης είναι ένα μέσα στα χιλιάδες άτομα της τρίτης ηλικίας που ζουν μοναχικά, ξεχασμένα στα γηροκομεία . Για όλους αυτούς μια γιορτή δεν λέει τίποτα , λίγη στοργή και ένα χάδι από τους δικούς τους ανθρώπους έχει αξία, λίγη συντροφιά. Είναι σκληρό το περιθώριο που τους βάζουμε εμείς οι νεώτεροι, που δεν συνειδητοποιούμε ότι αύριο αυτή η θέση θα είναι δική μας και τα ίδια συναισθήματα θα νιώθουμε κι εμείς.

        Ας χαρίζουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για μας , που πόνεσαν , που έκλαψαν, και που στερήθηκαν ακόμα, για να μας αναστήσουν.

         Τους το χρωστάμε και το αξίζουν…..     

                                                                       ΜΑΝΑΤΑΚΗ